Weer veilig terug in NL

De laatste dag in Oekraïne:
Het was een mooie en bijzondere dag; we genoten van de laatste glimlachjes, huil- en knuffelmomenten. Maar wat was het moeilijk om afscheid te nemen van deze mooie, lieve en verlaten kindjes. Juist omdat wij en de kindjes zo enorm aan elkaar zijn gaan hechten de afgelopen drie weken, was het moeilijk om ze achter te laten in Oekraïne. Want hoe zou het nú met ze gaan?
Wendy en ik hadden beiden een klein beetje onze 'eigen' kindjes. Dus zeker op zo'n dag als vandaag wisten we dat we vooral van onze 'eigen' kindjes afscheid gingen nemen. Voor Wendy ging dit plan niet helemaal door.. Wendy en Barbara (8 maanden) waren twee handen op één buik. Nadat we de kleine kindjes de fles hadden gegeven ging Wendy als eerste terug naar de speelkamer, waar ze Barbara zag zitten met een vrouw. Ze kwam terug naar de babykamer en vertelde het me, met de veronderstelling dat die vrouw Barbara's moeder wel eens zou kunnen zijn. We liepen vervolgens samen terug naar de speelkamer en gingen daar zitten. We zagen Barbara bij haar moeder op schoot zitten; Barbara keek angstig om haar heen en bij mama liepen er tranen over de wangen. De moeder probeerde te spelen en te knuffelen met haar dochtertje maar Barbara bleef angstig kijken. Maar op het moment dat Wendy naar Barbara glimlachte kwam er een heel blij gezicht te voorschijn. Hoe erg is het dat het kindje niet naar de moeder lacht en zich niet bij haar eigen moeder vertrouwt voelt maar wél bij iemand die ze drie weken kent? Vervolgens ging de moeder even 'een rondje lopen' op de gang; tien minuten later kwamen de zusters in paniek naar ons toe met de vraag: 'waar is Barbara'? Wij gaven antwoord: 'bij mama'. Na een tijdje werd er ons duidelijk gemaakt dat de moeder samen met Barbara uit het ziekenhuis is gevlucht. Dat betekende voor Wendy: geen afscheid kunnen namen van dit lieve, oplettende en angstige meisje...
De zusters zijn bang voor de toekomst van Barbara. In het verleden is het meisje namelijk al een keer verwaarloosd teruggekomen in het ziekenhuis nadat ze vijf dagen thuis was geweest.

Verder hebben we deze dag, naast dit moeilijke moment, ook vele mooie en leuke momenten meegemaakt. Zo hebben we alle zusters een cadeautje gegeven (zie foto, blauwe zakjes) en afscheid van de ze genomen. Geweldig om te zien hoe dankbaar, blij en enthousiast ze zijn met iets heel kleins.

Rond drie uur gingen we alle kindjes naar bed brengen en was het moment van afscheid écht gekomen. Hoewel ik dacht dat het wel mee zou vallen, schoot er een groot brok in mijn keel toen we de deur voor de laatste keer achter ons dichttrokken. Diep van binnen hoop je dat de kinderen zich iets van onze liefde zullen blijven herinneren. Hoewel je weet dat de goede dingen ook weer weg zullen zakken, als ze bijna geen persoonlijke aandacht meer krijgen. Want het personeel is niet gewend om de kinderen uit bed te halen. De flessen worden vaak op een kussen gegeven. En er wordt al helemaal niets gedaan om kinderen te stimuleren in hun ontwikkeling. In gedachten blijven de kindjes bij ons...

's Avonds hebben we met de groep nog gezellig met elkaar gegeten en vervolgens zijn we naar Beregowo vertrokken waar we vervolgens de laatste nacht zouden slapen. We hebben er allebei nauwelijks geslapen omdat we erg misselijk waren en moesten overgeven (waarschijnlijk hebben we iets verkeerds gegeten). Vrijdagochtend werden we opgehaald door een taxi die ons vervolgens naar het vliegveld bracht. De reis verliep,ondanks dat we ons niet lekker voelden, wel goed. Om vijf uur zijn we geland; blij en dankbaar dat we weer op Nederlandse bodem waren!!

We willen iedereen bedanken voor zijn/haar medeleven voor/tijdens/na deze reis. Ook zijn we dankbaar voor alle giften, kleertjes en knuffels die we hebben ontvangen voor het ziekenhuis in Oekraïne. We hebben gezien dat het daar heel goed gebruikt kan worden..

Een lieve groet,
Wendy en Lydia

*Barbara is een verzonnen naam (vanwege privacy).