De mooie momenten

Terwijl het zonnige weer is overgegaan in een enorme onweersbui, zitten wij na te genieten van deze (en alle andere afgelopen) mooie dagen.

Afgelopen vrijdag hadden we wat tijd over, dus gingen we onze 'eigen meegenomen kleertjes' aantrekken bij de baby's. Eindelijk werden de meisjes échte meisjes en de jongetjes échte jongetjes. De verzorgers houden namelijk met de kleding geen rekening of het een jongen of een meisje is. Dit brengt ons nóg steeds in verwarring bij sommige kindjes.
Eenmaal weer thuis gekomen, na een mooie werkdag; werden we opgewacht door een welkomstcomité van twee 'schattige' muisjes. Dus in plaats van heerlijk even te gaan zitten mochten we aan de slag: muizen vangen! Wendy is iets minder bang aangelegd dan ikzelf, dus zij ging met pannen en planken aan de slag. En ja hoor, uiteindelijk heeft ze de muizen gevangen en vervolgens heeft Gyuri (de huisbaas) ons hele huis nog onderzocht samen met zijn kids (zie foto :)), en uiteindelijk de gevangen muizen in een glazen pot gestopt. (Indiana Jones Family)

Zaterdag hebben we heerlijk een tijdje in de rivier gezwommen met de groep, maar na verloop van tijd betrok de lucht en zagen we een regenbui op ons afkomen. En helaas begon het te onweren en te regenen maar gelukkig was de bui snel overgedreven en konden we weer gaan zwemmen. Sanyi ging inmiddels de barbecue met sashlick (typisch Oekraïens; varkensvlees met kruiden) klaarmaken, echter zagen we opnieuw een onweersbui op ons afkomen dus besloten we te vertrekken richting huis (de helft van de groep in de auto en wij gingen met een taxi). In Vinogradiv bleef het gelukkig goed weer dus toen hebben we heerlijk thuis genoten van het 'lekkere' eten. (zie foto's)

Zondagochtend zijn we naar een charismatisch kerk in Beregowo geweest. Een dienst van zo'n 2,5 uur. De dienst werd geleid in het Oekraïens/Russisch, maar gelukkig wilde een Nederlandse mevrouw, die inmiddels al bijna 18 jaar in Oekraïne woont, voor ons de dienst vertalen. Ook dit was weer bijzonder om mee te maken, vooral omdat we beiden zo'n dienst niet gewend zijn. Aan het begin hoorden we een Oekraïens nummer waarvan de wijs heel bekend klonk; "open the eyes of my heart Lord"; zo konden we ook meezingen! :D Verder ging de dienst over: 'volwassen worden in het geloof'. (Daar preken ze al een half jaar over)
Na de dienst gingen we bij Jorien en Anja koffie drinken, dat was zo'n half uurtje lopen. Onderweg had Wendy ongekend veel aantrekkingskracht, waarbij zij direct het volgende besloot: 'wanneer ik hopeloos ben, dan vertrek ik naar Beregowo'. Tijdens de wandeling kwam er ook een straatkind aan de arm van Wendy hangen en bedelen om geld voor een ijsje.
In de avond hebben we nog een rondje gelopen in Vinogradiv en genoten van de omgeving nabij onze verblijfplaats.

Vandaag mochten we (eindelijk) weer naar het ziekenhuis, naar 'onze' kindjes. Wetende, dat dit onze laatste vier dagen zijn...
Opvallend is dat de billen van de baby's roder zijn dan vóór het weekend, hoe zal het er uit zien als wij er niet meer werkzaam zijn?
We hadden dus genoeg te doen vandaag; óók mochten we samen, met allebei een kindje, richting de röntgenafdeling. Dit betekent dat je het gebouw verlaat en vervolgens een stuk moet lopen (naar een volgend gebouw). We mochten aansluiten in de rij, ondertussen was ik alle indrukken aan het opdoen, flash... m'n hand, m'n broek en de vloer was opeens vies en nat... ik hoor naast me een enorm geschater van Wendy, en zie een bigsmile van Yulius*. Opeens realiseerde ik me dat Joshua* de inhoud van z'n fles uitgespuugd had. Daar stond ik dan... zonder doekjes o.i.d. en met een lachend kind op m'n armen, terwijl alle mensen me aankeken (Sowieso werd er al erg veel naar Joshua gekeken aangezien hij een dubbele hazenlip heeft, waar (nog) niets aan gedaan wordt). Gelukkig was ik snel aan de beurt en liep snel de röntgenkamer binnen. De zuster gaf aan dat ik z'n kleertjes moest uittrekken en hem vervolgens op 'de plank' moest leggen. De broeder fixeerde hem, wat voor veel gehuil en gekrijs zorgde. Gelukkig was de foto binnen vijf minuten gemaakt en kon ik eindelijk naar buiten (frisse lucht). Ondertussen mocht Wendy met Yulius de röntgenkamer binnen, hij lacht werkelijk altijd; en warempel; ook toen hij gefixeerd werd bleef hij lachen, gelukkig deed de zuster ook heel lief tegen Yulius :)

Iedere dag genieten we!

Opnieuw bedankt voor alle lieve berichtjes,
En een lieve groet vanuit Vinogradiv.

* (De namen van de baby's zijn verzonnen)